District of Columbia v. Heller

District of Columbia v. Heller – przełomowy wyrok^[1], w którym Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że 2. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych chroni prawo jednostki (obywatela), do posiadania broni palnej, niezwiązanej ze służbą w milicji w tradycyjnie zgodnych z prawem celach, takich jak samoobrona w swoim domu siebie, swoich bliskich oraz swojego mienia, oraz że istniejące prawo w Waszyngtonie (Dystrykcie Kolumbii) zakazujące używania broni palnej oraz wymagające, aby legalnie posiadana broń (pistolety, rewolwery, strzelby oraz karabiny) były przechowywane przez właścicieli w stanie „rozładowanym oraz bez zamontowanego magazynka lub ze spustem broni spiętym przy pomocy specjalnego urządzenia, uniemożliwiającego oddanie strzału naruszyły tę gwarancję swobód obywatelskich”.

Sąd wyraźnie stwierdził również w tym wyroku, że prawo do noszenia broni nie jest nieograniczone i że broń oraz prawo do jej posiadania nadal będą podlegały regulacji.

Ze względu na specjalny status Waszyngtonu jako dystryktu federalnego, decyzja ta nie dotyczyła kwestii, czy 2. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych została włączona do klauzuli dotyczącej należytego procesu wynikającego z 14. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych przeciwko poszczególnym stanom.

Był to pierwszy przypadek Sądu Najwyższego, który zadecydował o tym, czy 2. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych chroni indywidualne prawo każdego obywatela państwa Stany Zjednoczone do posiadania broni w celu samoobrony.

Był to pierwszy wyrok Sądu Najwyższego, który zdecydował, że Druga Poprawka chroni indywidualne prawo do posiadania broni do samoobrony. 26 czerwca 2008 r. Sąd Najwyższy potwierdził stosunkiem głosów 5 do 4 wyrok Sądu Okręgowego Kolumbii w sprawie Heller przeciwko Sąd Apelacyjny DC.

Sąd Najwyższy uchylił przepisy ustawy o kontroli broni palnej z 1975 r. (Firearms Control Regulations Act of 1975) jako niekonstytucyjne i ustalił, że broń krótka jest „bronią” w rozumieniu Drugiej Poprawki, stwierdził również, że Regulations Act był zakazem niezgodnym z konstytucją i uchylił część ustawy, która wymagała by cała broń palna, w tym karabiny i strzelby, była przechowywana “rozładowana i rozebrana lub zabezpieczona blokadą spustu”. Przed tą decyzją ustawa o kontroli broni palnej z 1975 r. ograniczała mieszkańcom również posiadanie broni krótkiej, z wyjątkiem zarejestrowanych przed 1975 rokiem.

Opinia większości^[2] napisana przez sędziego Antonina Scalia, oraz zdanie odrębne^[3] napisane przez sędziego Johna Paula Stevensa są uważane za przykłady praktycznego zastosowania ducha prawa.